إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذينَ آمَنُوا الَّذينَ يُقيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ (55) وَ مَنْ يَتَوَلَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ الَّذينَ آمَنُوا فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغالِبُونَ (56)
سرپرست و ولىّ شما، تنها خداست و پيامبر او و آنها كه ايمان آورده‏ اند؛ همانها كه نماز را برپا مى ‏دارند، و در حال ركوع، زكات مى ‏دهند. (55) و كسانى كه ولايت خدا و پيامبر او و افراد باايمان را بپذيرند، پيروزند؛ (زيرا) حزب و جمعيّت خدا پيروز است. (56) (سورۀ مائده)
یعنی ولایت الهی منحصر در حقّ و اولیای حقّ است؛ و لا غیر.

تمام انبیای الهی با واژه ای یکسان مردم را به ولایتمداری و اطاعت محض از ولی الله دعوت می نمودند. آن عبارت عبارت بود از : فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعُونِ (108) فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعُونِ (110) فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعُونِ (126) فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعُونِ (131) فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعُونِ (144) فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعُونِ (150) فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعُونِ (163) فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعُونِ (179)
پس تقواى الهى پيشه كنيد و مرا اطاعت نماييد! مرا اطاعت نماييد! مرا اطاعت نماييد! ... (تمامی آیات از سورۀ شعراء و از زبان انبیای الهی است.)

بار سنگین ولایتمداری در این داستان به وضوح دیده می شود. باری که موسی (ع)، با آن مرتبۀ عظیم اولوالعزمی نیز، نتوانست آن را به دوش کشد. قالَ لَهُ مُوسى‏ هَلْ أَتَّبِعُكَ عَلى‏ أَنْ تُعَلِّمَنِ مِمَّا عُلِّمْتَ رُشْداً (66)قالَ إِنَّكَ لَنْ تَسْتَطيعَ مَعِيَ صَبْراً (67) وَ كَيْفَ تَصْبِرُ عَلى‏ ما لَمْ تُحِطْ بِهِ خُبْراً (68)قالَ سَتَجِدُني‏ إِنْ شاءَ اللَّهُ صابِراً وَ لا أَعْصي‏ لَكَ أَمْراً (69) قالَ فَإِنِ اتَّبَعْتَني‏ فَلا تَسْئَلْني‏ عَنْ شَيْ‏ءٍ حَتَّى أُحْدِثَ لَكَ مِنْهُ ذِكْراً (70)
موسى به او گفت: «آيا از تو پيروى كنم تا از آنچه به تو تعليم داده شده و مايه رشد و صلاح است، به من بياموزى؟» (66) گفت: «تو هرگز نمى‏توانى با من شكيبايى كنى! (67) و چگونه مى‏توانى در برابر چيزى كه از رموزش آگاه نيستى شكيبا باشى؟! (68) (موسى) گفت: «به خواست خدا مرا شكيبا خواهى يافت؛ و در هيچ كارى مخالفت فرمان تو نخواهم كرد!» (69) (خضر) گفت: «پس اگر مى‏خواهى بدنبال من بيايى، از هيچ چيز مپرس تا خودم(به موقع) آن را براى تو بازگو كنم.» (70) (سورۀ کهف) سِرّ سنگین «ولایت»، در سورۀ کهف مشهود است، البتّه برای اهل آن.

يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا أَطيعُوا اللَّهَ وَ أَطيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنازَعْتُمْ في‏ شَيْ‏ءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَ الرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ ذلِكَ خَيْرٌ وَ أَحْسَنُ تَأْويلاً (59)
اى كسانى كه ايمان آورده ‏ايد! اطاعت كنيد خدا را! و اطاعت كنيد پيامبر خدا و اولو الأمر[ اوصياى پيامبر] را! و هر گاه در چيزى نزاع داشتيد، آن را به خدا و پيامبر بازگردانيد(و از آنها داورى بطلبيد) اگر به خدا و روز رستاخيز ايمان داريد! اين(كار) براى شما بهتر، و عاقبت و پايانش نيكوتر است‏. (سورۀ نساء)
یعنی اطاعت مطلق از صاحبان امر، در هر زمانی امر اکید الهی است.

امر ولایت، در هیچ زمان تعطیل نیست. حتّی اگر روزی دو نفر بر روی زمین باشند، باید یکی که شایسته تر و بلند مرتبه تر است، ولی بوده و دیگری تحت ولایت و سرپرستی او باشد. حال در دنیای کنونی چگونه ممکن است برای ایجاد نظم و هماهنگی، و همچنین برای نجات از آسیبها و فتنه ها، این امر حیاتی نادیده گرفته شود. بهترین گزینه برای تصدّی این جایگاه کلیدی در عصر غیبت، «ولایت فقیه» است که فردی عفیف، شجاع ، حکیم و در یک کلام «عادل» است.
در دنیایی که به وضوح می بینیم، عدم وجود ولی اصلح، چه بر سر جوامع کنونی آورده است.

عقوبت چنین خودسری و بی تدبیری را در جوامع مسلمانی ببینید که این اصل مهم را نادیده گرفته و هر چه برای اسلام خود، تلاش می نمایند از سوی موانع موجود، جز ناکامی و سرگشتگی، نصیبی نمی برند.

بنابراین ولایتمداری، نه تعصّبی حزبی و فرقه ای، بلکه حکم عقل خالص است که پذیرش آن، ولو بر خلاف میل باطنی، نتایج سودمندی برای ما خواهد داشت و تن ندادن به این امر کلیدی، تبعات تلخ و جبران ناپذیری را در پی خواهد داشت.
عجیب اینکه دشمن فهمیده که این اصل حیاتی، ضامن بقای پیروزی است و همواره سعی در ضربه زدن بر آن را دارد؛ ولیکن بسیاری از دوستان نفهمیدند! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !

امام عصر عجّل الله تعالی فرجه الشّریف فرمود: «وَ أَمَّا الْحَوَادِثُ الْوَاقِعَةُ فَارْجِعُوا فِيهَا إِلَى رُوَاةِ حَدِيثِنَا فَإِنَّهُمْ حُجَّتِي عَلَيْكُمْ وَ أَنَا حُجَّةُ اللَّهِ عَلَيْهِم‏»
اما در حكم پيشآمدهاى تازه به راويان حديث ما رجوع كنيد، زيرا آنها حجّت من بر شمايند، و من حجّت خدا بر آنهايم. ‏ (كمال الدين و تمام النعمة، ج‏2، ص: 484)

وضع اصل ولایت فقیه، علاوه بر فوائد سودمندی چون حفظ نظام و هماهنگی در جامعه و جلوگیری از آسیبهای متعدّد، می تواند شاخصی برای پذیرش ولایت حجّت خدا و ولی اعظم الهی باشد. بدین ترتیب که اگر کسی ولایت ولی فقیه را بپذیرد، امید است که ولایت ولی الله را نیز بپذیرد؛ ولی اگر کسی ولایت او را نپذیرد، یقیناً زیر بار پذیرش ولایت ولی الله نیز نخواهد رفت؛ چرا که ولایت ولی الله به مراتب سخت تر بوده و ظرفیّت و عقلانیّت بیشتری را می طلبد.

قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع‏: «إِنَّ أَمْرَنَا صَعْبٌ مُسْتَصْعَبٌ لَا يَحْتَمِلُهُ إِلَّا مَلَكٌ مُقَرَّبٌ أَوْ نَبِيٌّ مُرْسَلٌ أَوْ عَبْدٌ قَدِ امْتَحَنَ اللَّهُ قَلْبَهُ لِلْإِيمَان‏»
امر ولایت ما دشوار و سخت است، متحمّل آن نشود مگر فرشته مقرّب، يا پيغمبر مرسل‏، يا بنده مؤمنى كه خدا دلش را به ايمان آزمايش كرده‏ باشد. (الخصال، ج‏2، ص: 624)( بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج‏10، ص: 102)
آنکه ولایت ولی فقیه و عادل را نپذیرد، چگونه ولایتی چون ولایت ولی الله را بپذیرد که به مراتب سخت تر بوده و ظرفیّت بیشتری را می طلبد؟

«مَنِ اتَّخَذَ الْحَقَّ لِجَاماً اتَّخَذَهُ النَّاسُ إِمَاماَ». هر که همه کارها را با لگام حق، کنترل کند، مردم او را به عنوان امام و پیشوای خود بپذیرند. (تصنيف غرر الحكم و درر الكلم، ص: 331)

پیام آور علم، عمل، عشق و عدل، از دو منبع عقل و وحی، دست آوردی از ایرانیان برای جهانیان،
(www. JF72 .ir)
و من الله التوفیق...