در بینش الهی و در منظر اسلام، «سیاست» به معنای کسب قدرت و حفظ آن به هر قیمت نیست. در بینش جبهۀ حقّ، سیاست عبارتست از: «چگونگی اتّخاذ تدبیر عاقلانه و اجرای عادلانه آن». سیاست اسلامی به منظور کسب قدرت صرف و برآورده نمودن منویّات حزبی و تمایلات نفسانی در سوءاستفاده از آن نیست. به قول شهید مظلوم بهشتی: «ما شیفتگان خدمتیم، نه تشنگان قدرت.» امروزه مکاتب سیاستی بسیاری با اندیشه های متفاوتی شکل گرفته است، که هر کدام نیز مجالی برای ظهور و بروز خود یافته اند. تمام این مکاتب که با بهره گیری از عقل ناقص بشری، پای به میدان عمل نهاده، گوشه ای از حقیقیت را دیده و قسمتی دیگری را نظر نداشته است. از اینرو نتوانسته اند به صورت جامع و مانع، به نیازهای بشری پاسخ داده و میان همگان هماهنگی حکیمانه و عادلانه ایجاد نماید. روزی که انشاء الله دیر نیست، خواهد آمد که جهان در یک خلاء بینشی و مکتبی قرار خواهد گرفت، و تمام مکاتب مادّی و الحادی به بن بست خواهند رسید. کما اینکه امروز نیز شاهد این حقیقت هستیم. در آن روز مکتب غنی و کامل «اسلام»، در تمام ابعاد جلوه نموده و کار را به سرانجامی نیکو خواهد رسانید.

مارکسیسم (Marxism) مکتبی سیاسی و اجتماعی است که تحت کارل مارکس، فیلسوف و انقلابی آلمانی در اواخر قرن نوزدهم پیدا شد. فردریش انگلس نیز از شکل‌دهندگان مهم به اندیشه مارکسیسم بوده‌است و مارکسیست‌ها با اصول کلی اندیشه او نیز موافق هستند. اساس مارکسیسم بر این باور استوار است که تاریخ جوامع تاکنون تاریخ مبارزه طبقاتی بوده‌است و در دنیای حاضر دو طبقه، بورژوازی و پرولتاریا وجود دارند که کشاکش این دو تاریخ را رقم خواهد زد. موضوعی که تقریباً همۀ مارکسیست ها در آن توافق دارند: «واژگونی نظام سرمایه‌داری از طریق انقلاب کارگران، و لغو مالکیت خصوصی بر ابزار تولید، و لغو کارمزدی، و ایجاد جامعه‌ای بی طبقه با مردمی آزاد و برابر و در نتیجه، پایان ازخودبیگانگی انسان» است.

سوسیالیسم (Socialism)، یا جامعه خواهی، اندیشه‌ای سیاسی، اقتصادی و اجتماعی است که برای ایجاد یک نظم اجتماعی مبتنی بر انسجام همگانی می‌کوشد، جامعه‌ای که در آن تمامی قشرهای اجتماع سهمی برابر در سود همگانی داشته‌باشند. هدف سوسیالیسم «لغو مالکیت خصوصی بر ابزارهای تولید، و برقراری مالکیت اجتماعی بر ابزارهای تولید» است. این «مالکیت اجتماعی» ممکن است مستقیم باشد، مانند مالکیت و ادارۀ صنایع توسّط شوراهای کارگری، یا غیرمستقیم، و از طریق مالکیت و ادارۀ دولتی صنایع باشد.

لیبرالیسم (Liberalism) یا آزادی خواهی، به آرایه وسیعی از ایده‌ها و تئوری‌های مرتبط دولت اطلاق می‌شود که آزادی شخصی را مهم‌ترین هدف سیاسی می‌داند. لیبرالیسم مدرن در عصر روشنگری ریشه دارد. به صورت کلی، لیبرالیسم بر حقوق افراد و برابری فرصت تأکید دارد. شاخه‌های مختلف لیبرالیسم ممکن است سیاست‌های متفاوتی را پیشنهاد کنند، اما همه آن‌ها به صورت عمومی توسط چند قاعده متحد هستند، از جمله «گسترش آزادی اندیشه و آزادی بیان، محدود کردن قدرت دولت‌ها، نقش قانون، تبادل آزاد ایده‌ها، اقتصاد بازاری یا اقتصاد مختلط و یک سیستم شفاف دولتی». همه لیبرال‌ها -همینطور بعضی از هواداران ایدئولوژی‌های سیاسی دیگر - از چند فرم مختلف دولت که به آن لیبرال دموکراسی اطلاق می‌شود، با انتخابات آزاد و عادلانه و حقوق یکسان همه شهروندان توسط قانون، حمایت می‌کنند.

پیام آور علم، عمل، عشق و عدل، از دو منبع عقل و وحی، دست آوردی از ایرانیان برای جهانیان،
(www. JF72 .ir)
و من الله التوفیق...